Salamanca

04-07-2010; Beschermengel

Vandaag ben ik samen met papa, mama en Susan om 7.30 uur vanuit Loenen vertrokken richting Eindhoven. De planning was om om 10.35 te vliegen. Echter had mijn vliegtuig een half uur vertraging. Zodoende landde het vliegtuig pas tegen 13.00 uur op Madrid ‘Barajas’. Van daaruit ben ik met de taxi naar het busstation ‘Estacion Sur’ gegaan om met de Servicio Express naar Salamanca te reizen. Deze busreis zou circa 2,5 uur duren, en dagelijks zou er ieder uur een bus moeten vertrekken.
Echter, toen ik bij de informatiebalie een kaartje wilde kopen, bleek dat er uitgerekend vandaag geen bussen richting Salamanca reden.
Gelukkig werd ik geholpen door een meisje dat Engels sprak. Zij vertelde mij dat een andere optie de trein was. Met de metro zou ik bij het treinstation moeten komen. Er zat niets anders op…
Heel toevallig was er ook een Russisch meisje, waarvan ik toevallig opving dat zij met hetzelfde probleem zat. Ik stelde voor om samen verder te reizen.
Met de Engelse uitleg, die ik van de vrouw bij de informatiebalie had gekregen, en de Spaanse vaardigheden van het Russische meisje, zijn we op het treinstation terechtgekomen. Echter toen we op het treinstation kwamen, bleek toen we een kaartje wilden kopen, dat alle treinen voor de rest van de dag al vol zaten, en werd het Russische meisje verteld (zoals telkens in het Spaans, waar ik niets van begreep) dat we moesten wachten tot de volgende dag.
Ik besloot het nummer van Colegio Delibes te bellen, wat als info-lijn diende, wanneer je problemen tijdens je reis zou hebben. De jongen aan de andere kant van de lijn vertelde (gelukkig in het Engels) dat er nog een groep Italianen uit Milaan om 16.30 uur zou landen op het vliegveld in Madrid. Deze zouden door een chauffeur van Colegio Delibes naar Salamanca gebracht worden. Wij moesten deze groep opwachten en zouden dan met de bus mee kunnen rijden. Het was overigens al 15.45 uur en we hadden de vorige keer om van het busstation naar het treinstation te komen circa een uur nodig gehad. Dit betekende dus opschieten! (Met twee koffers in de hand en een rugzak, niet echt een pretje).
Om half 5 precies stonden we bij Terminal 1 waar we de groep op zouden wachten. Echter wisten we niet bij welke ‘sala’ we moesten staan, en besloten dus weer op te bellen naar de info-lijn. De jongen vertelde nu dat de vlucht ongeveer twee uur vertraging had, en dat we bij een informatie-punt moesten achterhalen hoe laat het vliegtuig precies aan zou komen. Het bleek 19.05 te zijn, wat nog 2,5 uur wachten op het vliegveld betekende.
Ondertussen m’n gastgezin opgebeld om te vertellen dat ik later zou komen. Echter sprak deze vrouw alleen maar Spaans. Het Russische meisje heeft de vrouw toen kunnen vertellen dat ik later zou komen.
Uiteindelijk vonden we om 19.30 uur de buschauffeur, waarna de groep Italianen al gauw volgde. De contactpersoon van Colegio Delibes heeft mijn gastgezin toen nogmaals geïnformeerd over mijn aankomsttijd. Al met al zijn we uiteindelijk om 20.00 uur met de bus uit Madrid vertrokken, en kwamen we precies om 22.30 uur in Salamanca aan. Daar stond de jongen, Alfredo, die ik al twee keer aan de telefoon had gehad, ons op te wachten. Het was namelijk in eerste instantie de bedoeling om in Salamanca vanaf het busstation een taxi naar het gastgezin te nemen, maar de bus stopte bij de residentie van de Italiaanse kinderen.
Alfredo heeft mij toen naar het gastgezin gebracht, en laten zien waar ik de volgende ochtend om 8.30 uur moest zijn.
Al met al kwam ik om 23.00 uur aan bij mijn gastgezin; 5 uur later dan gepland. Het is een alleenstaande vrouw, wier man (naar mijn idee) is overleden. Ik kreeg een warm ontvangst met een knuffel en twee zoenen. Het huis is super schoon en opgeruimd, en overal staan foto’s. Ze heeft me ’s avonds een rondleiding door het huis gegeven, wat regels verteld, en ik kon aangeven hoe laat en wat ik wenste te ontbijten (best lastig communiceren met een vrouw, die alleen Spaans spreekt). Naast mij is er in dit appartement nog ruimte voor één andere student, echter ben ik nu de enige. Ik heb een eigen slaapkamer met een grote kast, stoel en tafel en een badkamer, waar een wc, douche, wastafel en wasmachine is.
Om 23.45 uur kon ik dan eindelijk even rustig op m’n kamer zitten. Heb toen gauw wat spulletjes uit m’n koffer uitgepakt, en een doosje met dropjes aan de vrouw (Antonia) gegeven. Maar ik had ook een cadeautje voor mijzelf meegekregen. Het bleek een beschermengel te zijn. Ook al heb ik vandaag super veel pech gehad met de treinen en bussen (Alfredo vertelde ’s avonds over een staking), toch heb ik heel veel geluk gehad, want zonder het Russische meisje was het me zeker niet zo goed afgegaan. Het engeltje heeft me dus vast geholpen, en ik kon rustig gaan slapen.

De volgende ochtend werd ik om 8.00 uur geroepen voor het ontbijt; twee muffins, ananassap en koffie. Om 8.30 uur moest ik bij Colegio Delibes zijn. Alfredo had me de avond ervoor al gezegd dat het slechts 5 minuten lopen zou zijn, en dat klopte ook. Het was al best warm; 24 graden Celsius toen ik naar school liep.
Bij Colegio Delibes kreeg ik weer een warm ontvangst. Ik werd naar een toetsruimte geleid. Op elke hoek stond een leraar die me verder wees. Heb daar een programma voor de komende vier weken gekregen, en een t-shirt in de Spaanse kleuren, wat ik morgen (als het Nederlands elftal moet spelen…) bij het openingsfeest aan moet doen.
De test bestond uit grammatica oefeningen, waar ik nog niets van weet, en wat vragen waarom ik voor Colegio Delibes gekozen had. Dat laatste was niet zo moeilijk, kon namelijk prima in het Engels. Dat werd niet zo gewaardeerd. Zoals verwacht werd ik bij de beginners ingedeeld. We kregen een uitleg wat het programma was voor de komende paar weken, en er werd verteld dat er (bijna) elke dag leuke uitstapjes/activiteiten zijn.
Om 9.30 uur was de voorlichting afgelopen. Nu hadden we even tijd voor onszelf. Om 11.00 zouden we namelijk een rondleiding door Salamanca krijgen.
In die tussen tijd ontmoette ik een Nederlands meisje; Sophie. Samen hebben we wat rondgelopen, in het park gezeten, en onze kamers aan elkaar laten zien. Zij woont in een residentie.
Om 11.00 uur kregen we een rondleiding (in het Spaans) door Salamanca. We deden hard ons best om er wat van te begrijpen, en dat lukte best aardig. Er is namelijk veel overlapping met het Frans en Engels. Om 13.00 uur was de rondleiding afgelopen. We hadden nog een uur te overbruggen, want om 14.00 uur begint de siësta en moest ik naar huis om te eten. In die tussentijd hebben we wat boodschappen gedaan.
Om 14.00 uur had Antonia het eten klaar; heerlijke pastasalade, meloen en broodjes. Later bleek dat ze al m’n spullen, die ik de avond ervoor had laten liggen, netjes had opgeruimd en m’n kamer alweer schoon was gemaakt. ’s Middags had ik met Sophie afgesproken om naar het zwembad te gaan. Het is hier overdag zo’n 35 graden, dus aan een frisse duik waren wij wel toe. Uiteindelijk met de bus bij een super groot zwembad terecht gekomen, waar we tot 19.00 uur hebben gelegen. We waren van plan om bij mij thuis een stokbroodje met kaas te eten, maar toen we terug kwamen bleek dat Antonia dit niet echt op prijs stelde. Het moet namelijk allemaal schoon en netjes blijven, en dus hebben we het park maar weer opgezocht; ook niet slecht…

Morgen is m’n eerste echte schooldag. Ik moet er om 9.00 uur zijn. We gaan dan een film kijken en er is een lezing. ’s Avonds is er om 21.30 uur een openingsfeest. Maar eerst gaan Sophie en ik op zoek naar een café om voetbal te kijken (tenzij Antonia een groot voetbalfan is).