Laos en Noord-Vietnam

De vorige keer dat ik schreef, was ik nog in Thailand. Inmiddels heb ik Laos al achter me gelaten, en zit de eerste week in Vietnam er alweer op.

De grens tussen Thailand en Laos ben ik via de Mekong River overgestoken. De eigenares van het hostel in Chiang Khong heeft ons 's ochtends met de auto naar de grensovergang gebracht. Van daaruit werden we met een sloep naar de overkant van de rivier (Huay Xai, Laos) gevaren. Nadat we ons visum voor Laos hadden, werden we door een gids naar de slowboat gebracht.
Voordat we echter op de boot mochten, waarschuwde deze er ons voor om op te passen voor oplichterij door de lokale bevolking. Bij aankomst in Pakbeng zou er een grote groep mensen staan die de bedden in hun hostel en/of eten in hun restaurant zouden aanbieden tegen veel te hoge prijzen. In Laos, en met name Pakbeng, zou alles een stuk duurder zijn, en bovendien, zo beweerde de man, zouden er veel mensen met foute bedoelingen wonen. Zodoende wilde deze goede man graag zijn kamers aanbieden tegen een 'schappelijke' prijs. In tegenstelling tot een grote groep toeristen, vertrouwden Marije en ik deze man niet, en besloten we om het in Pakbeng aan te kijken.
In Pakbeng aangekomen stonden er inderdaad mensen klaar om onze bagage tegen een vergoeding weg te brengen en/of om hun hostel aan te bieden. Het bleek echter al gauw dat de prijzen van de kamers in Pakbeng (Laos) niet veel verschillen van Thailand en zelfs wat lager liggen.. Uiteindelijk was er dus maar één oplichter: onze 'gids' die dit spelletje waarschijnlijk elke week speelt.

De tocht met de slowboat door Noord-Laos zou twee dagen duren inclusief een overnachting in Pakbeng. De eerste dag zou zeven en de tweede dag zou tien uur duren. Doordat de wind gunstig stond, waren we beide dagen twee uur eerder dan verwacht op plaats van bestemming. Van te voren had ik me voorbereid op een hele lange reis. Echter heb ik me geen moment verveeld door het super mooie uitzicht. Er wordt gezegd dat je in deze twee dagen het mooiste van de natuur van Laos ziet. Het was ook echt super mooi en rustig op het water! In het kader van de tijd heb ik zodoende besloten om in Laos niet verder naar het zuiden door te trekken.

Ook bij het eindpunt van de boottocht, Luang Prabang, stond de lokale bevolking ons weer op te wachten met zelfgemaakte visitekaartjes voor hun hostel en/of restaurant. Uiteindelijk hebben we ons naar het centrum laten brengen, en samen met Stuart en Katherine (stel uit Amerika) en een Duits meisje, die we alledrie in Chiang Khong hebben leren kennen, voor een dorm in een hostel aan de hoofdstraat gekozen. Dat hebben we geweten... Na een avond uit te zijn geweest, werden we de volgende ochtend namelijk om zeven uur gewekt door een man die uitgerekend onder ons raam door een luidspreker zat te schreeuwen, en dat afwisselde met het keihard afspelen van irritante melodietjes. Later bleek dat er een twee-daags festival in Luang Prabang zou zijn, waarvoor iedereen vrij van zijn/haar werk was. Hoewel niemand ons kon vertellen wat de reden van het festival was, was het groot feest onder de lokale bevolking. Zo was er een oneindig grote markt en een roeicompetitie tussen boten met elk wel veertig roeiers.
In totaal ben ik vier nachten in Luang Prabang gebleven. Afgezien van de eerste dag, heeft het iedere dag voortdurend geregend. Aangezien Luang Prabang bekend staat om haar vele spa's, was hier ook gauw een oplossing voor gevonden.
Die ene zonnige dag zijn we naar de Khuang Si watervallen gegaan. Dit zouden de mooiste van Zuid-Oost Azië moeten zijn. Ze waren ook echt super mooi! Het water was mintgroen, en er zwommen dat soort visjes in, waarvoor je normaal naar een Fish Spa gaat;p

Omdat het weer in Luang Prabang niet heel aangenaam was, zijn we vaak wat uitgebreider uiteten geweest en wat meer uit gegaan. Echter vond ik het eten in Thailand een stuk lekkerder dan in Laos. De Franse koloniale invloed is hier goed zichtbaar doordat er dingen als crêpes, sandwiches en baguettes worden verkocht. In Thailand was, afgezien van kleffe voorverpakte broodjes, geen brood te verkrijgen
In Luang Prabang sluiten alle cafés om 23.00 uur. Het bowlingcentrum is het enige wat tot 2.00 uur openblijft. Dit betekent dat er elke avond om 23.00 uur een hele rij túk túk's klaarstaat voor de Utopia (het café waar 's avonds alle backpackers naartoe komen) om iedereen naar de bowling te brengen. De eerste keer best een rare gewaarwording, maar echt super gezellig!

Hoewel Marije het zuiden van Laos verder in is getrokken, ben ik van Luang Prabang naar Hanoi (Vietnam) gevlogen. Ook hier had ik het geluk om zowel in slaap gezongen als gewekt te worden met, dit keer, kinderliedjes. Er bleek namelijk een festival voor kinderen te zijn, en de straat stond vol met kraampjes waarin kinderspeelgoed verkocht werd.
Hanoi zelf is echt een gekkenhuis! Als je op straat staat, wordt je aan alle kanten ingehaald door toeterende(!) scooters. Er is mij verteld dat er slechts één regel is in het verkeer, en die luidt: "Kijk alleen voor je en rijd/loop vooral in één tempo door. Trek je daarbij niets aan van het verkeer naast of achter je". Deze regel in combinatie met 4,5 miljoen scheurende scooters was de eerste paar dagen best stressvol, maar ook dat went:)

Vanuit Hanoi heb ik zowel een tour naar Halong Bay als Sapa gedaan. Halong Bay bestaat uit een verzameling van duizenden rotsachtige eilanden. Naast dat we anderhalve dag hebben rondgevaren tussen de rotsen, hebben we een grote grot van binnen bekeken (met honderden andere toeristen -_-), hebben we gekajakt, op een strandje de zonsondergang bekeken, gezwommen, en genoten van een overvloed aan heerlijk en exclusief eten:)

Direct na terugkomst van Halong Bay heb ik de nachttrein naar Sapa genomen. Sapa is een dorp dat ligt aan een met bergen omringde vallei van rijstvelden. Vanuit Sapa heb ik een twee-daagse trekking gedaan langs dorpjes van verschillende bergstammen. In Sapa aangekomen merk je direct dat het toerisme een grote invloed heeft op het dagelijks leven van de lokale bevolking. Onze gids was namelijk een vrouw behorende tot een volksstam, die een verzameling andere vrouwen uit anderen dorpen met zich meegebracht had (ondanks het warme weer allemaal in traditionele kledij). Deze vrouwen leidden ons naar hun dorp met de intentie om, daar eenmaal aangekomen, handgemaakte portemonneetjes, tasjes, armbandjes en/of oorbellen aan ons te verkopen. Ze bleken er wel zo vaardig in te zijn, dat 'nee' zeggen echt geen optie meer was, en je je verplicht voelde om iets te kopen. Blijkbaar is het verkopen aan de toeristen meer rendabel dan het zware werk op de rijstvelden.

Opvallend was dat ook een groot aantal kleine kinderen probeerde armbandjes te verkopen, terwijl er in ieder dorp een basisschool is, en men geen schoolgeld hoeft te betalen. De kinderen denken echter op een eenvoudige wijze geld te verdienen aan de toeristen, waardoor school, en dus een vak leren, in hun ogen overbodig wordt.

Eén keer per jaar wordt de rijst gesneden. Binnen drie dagen is dan alle rijst eraf, en verandert het landschap van gele met groene velden in een verzameling van bruine resten. Ik had het geluk dat men precies begon met rijst snijden op de dag dat ik aankwam! Als ik drie dagen later naar Sapa was gegaan, had het landschap er waarschijnlijk een stuk minder mooi uitgezien... Het was echt super leuk om te zien hoe hele dorpen tegelijk bezig ware met het snijden en drogen van de rijst en vervolgens wegbranden van de resten.

De eerste dag in Sapa heb ik een trekking langs dorpjes tussen de rijstvelden gedaan, en heb ik samen met twee Nederlanders en een Amerikaans meisje, dat ik al in Hanoi had leren kennen, bij de lokale bevolking geslapen.
De moeder van het gezin heeft echt super lekker voor ons gekookt: Vietnamese loempia's, kip met groenten, varkensvlees, tofu en rijst. 's Avonds vloeide het happy water (rice wine) rijkelijk. Er kwam ook een meisje van een andere volksstam, dat uitzonderlijk goed Engels sprak, op bezoek. Zij was nogal recht voor d'r raap, en vertelde mij waarom zij zich afzette tegen het leven binnen de volksstammen. Schijnbaar komt het werk binnen de stammen aan op de vrouwen. Zij doen het zware werk als het ploegen van de rijstvelden naast het huishouden. Zo staan de vrouwen in haar stam om 2 of 3 uur 's ochtends op om alles draaiende te houden, terwijl zij pas om 23 uur naar bed gaan. Het meisje was 18 jaar, te oud om nog te trouwen vertelde ze, en werkt als gids om geld te verdienen om de studie van haar broer te betalen. Ze hoopt dat ze op een dag naar Hanoi kan verhuizen, en om daar geld te verdienen voor haar eigen studie. Ze vertelde me dat ze de kans heel klein acht dat dit gaat lukken, aangezien je in Vietnam blijkbaar heel moeilijk werk kan krijgen als je niet getrouwd bent. Trouwen met een man van haar volksstam wil ze echter niet, omdat ze dan moet toegeven aan de verwachtingen van de stam, en zelf geen studie kan volgen. Het was echt heel indrukwekkend om met zo'n meisje te praten! Later hebben we drankspelletjes gespeeld met happy water, omdat zij de volgende dag toch niet zou hoeven te werken, maar zou moeten leren om kleding van haar stam te maken. Iets waar ze totaal geen zin in had;)

Na een goed ontbijt zijn we de volgende ochtend verder getrokken, en 's avonds met de bus teruggereden naar Hanoi. Terug in Hanoi ben ik o.a. naar het 'vrouwenmuseum' gegaan. Dit museum staat in het teken van de rol van de vrouw in Vietnam, wat ik door mijn bezoek aan Sapa en gesprekken die ik daar gehad heb extra interessant vond.

Op het moment van schrijven zit ik in de nachtbus naar Hoi An. Ik heb erg veel positieve verhalen over deze stad gehoord, en ben dus erg benieuwd! Eens kijken of ik volgende week daar m'n verjaardag ga vieren of eerst verder reis naar Nha Trang, een kustplaats die schijnbaar ook wel geschikt is voor een feestje :)

Veel liefs!

Lisanne