Amazing Vietnam!

Lieve allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste update heb geplaatst. Inmiddels heb ik Vietnam achter me gelaten, en ben ik al in Cambodja.

Mijn vorige reisverslag schreef ik vanuit de bus van Hanoi naar Hoi An. Na een reis van 18 uur (in een hele ruime, nieuwe bus dit keer) kwam ik helemaal gaar in Hoi An aan. Bij aankomst in Hoi An was het erg warm (37 graden met volop zon), en aangezien ik dit niet meer gewend was, heb ik de eerste dag maar even gebruikt om bij te komen. Hoi An bleek een heel gezellig kustplaatsje halverwege Vietnam te zijn. Het is ongeveer de enige stad in Vietnam, die in de oorlog niet plat gebombardeerd is, en zodoende is de Franse koloniale invloed op de gebouwen nog goed zichtbaar. De dag dat ik in Hoi An aankwam, bleek het begin te zijn van het vijfdaagse full moon feest. Elke avond van mijn verblijf gingen kinderen en dansgroepen met een drakenpak de straat op om muziek te maken en te dansen. Het eindfeest zou woensdag 18 september zijn, en ons (ik was op dat moment met een Nederlands meisje Lilan) was gezegd dat dit een groot spektakel zou worden. Dit kwam precies goed uit, want 19 september zou ik doorreizen naar Nha Thrang om daar mijn verjaardag te vieren. Echter viel dit eindfeest letterlijk in het water doordat er een tyfoon op komst was, en binnen een paar uur 's ochtends alle straten blank stonden en huizen en restaurants aan de rivier waren ondergelopen. Het eindfeest werd zodoende een dag verplaatst, waardoor wij het moesten missen (Op mijn verjaardag in de bus zitten zag ik namelijk niet zo zitten;)).
Dit neemt niet weg dat Hoi An echt een super gezellig stadje is. Op de dag van ons vertrek werd het weer wat beter, en ben ik 's ochtends nog naar het strand geweest. Ik heb nog niet eerder zo'n mooi strand met zulke sterke golven gezien! Op eigen kracht kreeg ik het niet voor elkaar om de zee in of uit te komen:p
Naast dat Hoi An bekend staat om haar lekkere eten, gezelligheid, en mooie strand, staat het plaatsje ook bekend om de vele tailors. Hoewel het een prima bezigheid is om tijdens een dag vol regen op pad te gaan voor een jurkje op maat, vond ik de kwaliteit van de stoffen nogal tegenvallen. Uiteindelijk heb ik een handtas van buffalo leer laten maken (leuk verjaardagscadeautje:)).

Vanuit Hoi An heb ik mijn reis per bus naar Nha Thrang vervolgd. Een Nederlands meisje (Souria), dat ik eerder in Hanoi had ontmoet vlak voordat ik de nachtbus naar Hoi An instapte, bleek ook dezelfde dag naar Nha Thrang te willen gaan. Zodoende hebben we samen een ticket geboekt, en vanaf dat moment ruim twee weken met haar en een Nederlandse jongen (Mike) samen gereisd! :))

De rit naar Nha Thrang zorgde voor veel oponthoud langs de weg doordat de straten vol stonden met mensen die het einde van de full moon aan het vieren waren. Bij aankomst in Nha Thrang ben ik samen met Mike en Arjun (een Amerikaanse jongen, die ik in Hoi An ontmoet had, en ook op 21 september 23 zou worden) naar het strand gegaan. Het was echter bijna niet uit te houden op het strand, en zodoende zijn we op tijd terug te gaan om bij te slapen zodat we onze verjaardag 's avonds goed in zouden kunnen vieren.
Samen met Mike en Souria, een vriendin van Souria van thuis en haar reismaatjes en een medewerker van het hostel hebben Arjun en ik onze verjaardag goed gevierd in een dure beach club. Op onze verjaardag zelf zijn we met dezelfde groep gaan snorkelen, zijn we 's avonds uitgebreid uit eten geweest, en bij terugkomst in het hostel stond er een grote chocoladetaart voor Arjun en mij klaar!

Vanaf Nha Thrang ben ik samen met Souria en Mike met easy riders naar Dalat gereden. Easy riders zijn motorrijders die ook als gidsen fungeren en je de binnenlanden van Vietnam laten zien. Het reizen met easy riders is sowieso één van de leukste dingen die ik de afgelopen weken gedaan heb! Hoewel de bus er normaal gesproken circa vijf uur overdoet, zijn wij in drie dagen door de bergen naar Dalat gereden. Dalat zelf is niet zo bijzonder, het is er voornamelijk erg koud en nat, doordat het in de bergen ligt, maar haar omgeving is echt super mooi! Op de weg naar Dalat zijn we o.a. gestopt bij cacao-, koffie-, rode curry- en peperplantages. Verder hebben we gezien dat de warme geteerde weg wordt gebruikt om de rijst te drogen, hoe er middels de resten van rijstplanten paddestoelen worden gekweekt en zagen we een volledige familie maïs kneuzen langs de weg. Daarnaast zijn we bij een weaselfarm geweest, waar van gewone koffiebonen peperdure weaselkoffie gemaakt wordt; hebben we gezien hoe mensen in de 'woonkamer' van hun hut duizenden larven kweken om deze te verkopen aan de zijdefabriek, en hebben we dorpjes bezocht die helemaal op zichzelf staan en zodoende ook een eigen taal hebben, en de Vietnamese taal niet spreken.

De eerste nacht hebben we in een hotel geslapen en de tweede nacht van onze tour hadden we een homestay in een klein dorpje genaamd Daklak. De eerste nacht deden de easyriders hard hun best om ons dronken te voeren door ons op een razend tempo drie biertjes te laten drinken. Echter kunnen Aziaten nou eenmaal niet zo goed tegen alcohol, waardoor alleen zijzelf niet meer normaal naar huis konden lopen, wat wel een komisch gezicht was. De tweede nacht hadden we een homestay in Daklak, wat eigenlijk niet echt een homestay was. Hoewel we om vier uur 's ochtends door loslopende kippen, koeien, varkens en honden werden ontwaakt, sliepen wij ongeveer in het mooiste huisje van het dorp, en konden we ons warm douchen in een café iets verder op in tegenstelling tot de inwoners van het dorp. Hoewel dit wel comfortabel was, had ik het leuker gevonden om een nachtje echt bij een familie te verblijven.

Onze tocht met de easy riders door de binnenlanden eindigde in Dalat. Daar was het erg koud en het heeft er eigenlijk non-stop geregend. Hoewel hier afgezien van een leuk museum en wat barretjes niet veel te doen was, zijn we hier toch twee nachten gebleven om bij te komen. Een kamer in een hotel met drie twee-persoonsbedden voor ons drieën was hier best geschikt voor:)

Vanuit Dalat hebben Souria, Mike en ik de bus naar Mui Né genomen. Net als Nha Thrang is Mui Né ook weer een echte badplaats. In Mui Né was het vaak 's ochtends zonnig, en 's middags bewolkt met regen. Ons hostel lag direct aan het strand, en zodoende hebben we eigenlijk niet veel meer gedaan dan aan het stand liggen, eten/drinken en uitgaan.
Omdat Mui Né naast haar strand ook bekend staat om haar zandduinen, hebben we de één na laatste dag in Mui Né samen met een Duitse jongen (Janis) twee scooters gehuurd. Zowel de zonsopgang als -ondergang schijnt erg mooi te zijn om te bekijken vanaf de zandduinen van Mui Né. Echter is het alle dagen dat wij in Mui Né waren 's middags bewolkt en regenachtig geweest, waardoor we, na meerdere tevergeefse pogingen om 's avonds de zonsondergang te gaan bekijken, de laatste dag 's ochtends naar de zandduinen zijn gereden. Hoewel de zandduinen zelf niet heel indrukwekkend waren, hadden we gauw door waarom deze ook wel de woestijn van Vietnam worden genoemd.

Diezelfde dag zijn we in de middag met de bus naar Ho Chi Minh city (Saigon) vertrokken. Saigon ligt helemaal in het zuiden van Vietnam, en dit zou zodoende mijn laatste stop in Vietnam zijn alvorens ik naar Cambodja zou gaan. Een uur na aankomst in Saigon zaten we met zeker twintig man te eten die we eerder tijdens onze reis door Vietnam hebben leren kennen. Het is namelijk gebruikelijk om in Vietnam van Hanoi naar Saigon (Noord-Zuid) of Saigon naar Hanoi te reizen. Aangezien de meeste mensen ongeveer hetzelfde reistempo hebben arriveerde een hele grote groep op hetzelfde moment in Saigon, wat veel lange, gezellige avonden in Saigon heeft betekend.

In Saigon heb ik verder ook aardig de toerist uitgehangen: Ik ben o.a. naar het Arts museum, een water puppet show, China Town, een tempel en het oude postkantoor geweest. Daarnaast ben ik echter ook met Souria naar het War Remnants museum geweest. Dit was heel indrukwekkend, maar ook best wel heftig. Dit museum hangt namelijk vol met foto's van burgerslachtoffers van de aanvallen van de VS op Vietnam in de recente strijd tegen het communisme. De afdrukken die het gebruik van agent orange (generaties gehandicapte en verminkte mensen) heeft nagelaten, worden bijvoorbeeld ook openlijk laten zien. Verder heb ik de Cù Chi tunnels bezocht. Dit is een netwerk van tunnels, dat de Vietnamezen gegraven hebben om bij aanvallen van de Amerikanen onder te duiken en om aanvallen op de Amerikanen voor te bereiden. De oorspronkelijke tunnels zijn echter zo laag en smal dat men nieuwe tunnels gebouwd heeft om toeristen een idee te geven van de omstandigheden waarin de mensen destijds verkeerden. Zodoende heb ik de echte tunnels niet gezien, maar ik kan wel vertellen dat ik de toeristische tunnels schuifelend op handen en voeten door ben gekomen.

De volgende dag ben ik met Mike en Janis twee dagen naar de Mekong Delta geweest. Naast dat we hier voornamelijk hebben rondgevaren, zijn we naar een plek geweest waar we te zien kregen hoe rijstnoedels gemaakt worden, hebben we een familie bezocht die kokossnoepjes maakt, en heb ik onverwachts een python op m'n nek gedragen.

Vanuit de Mekong Delta zijn we terug gegaan naar Saigon. Dit was helaas de laatste avond dat we met z'n allen samen waren. Na ruim twee weken samen gereisd te hebben met Souria en Mike, en heel veel andere leuke mensen ontmoet te hebben in Vietnam, stapte ik die avond alleen op de nachtbus naar Phnom Penh (Cambodja). Hoewel de reis normaal gesproken maximaal 8 uur zou duren, heb ik er 22 (!) uur overgedaan.. Afgelopen zondag bleek het namelijk de laatste dag van een vakantieweek te zijn, en was het super druk op de (enige) weg naar Phnom Penh. We hebben vanaf 11 uur 's ochtends zo goed als stil gestaan om de rivier over te steken, en om 7 uur 's avonds konden we eindelijk de veerboot op.

Uiteindelijk kwam ik dus met een dag vertraging in Phnom Penh aan. In het hostel kwam ik twee Engelse jongens tegen die ik al kende van Vietnam, en de volgende dag ben ik met hen en twee andere meiden naar het Tuol Sleng museum en de killing fields gegaan. Dit was heel indrukwekkend, aangezien het één van de vele plekken in Cambodja is waar van 1975 tot 1979 3 miljoen van de 8 miljoen inwoners van Cambodja zijn mishandeld en vermoord om een land te vormen waar revolutie en arbeid centraal stonden. Het museum is een oude school die is omgebouwd tot gevangenis, en de voormalige killing fields zijn massagraven van duizenden mannen, vrouwen en kinderen.

Omdat de killing fields de hotspot van Phnom Penh zijn, en ik op moet schieten om op tijd in Singapore en Bali te zijn om Koen en m'n ouders te ontmoeten, ben ik de volgende dag gelijk door naar Siem Reap gegaan. Hoewel ik gewaarschuwd was voor overstromingen viel de trip dit keer erg mee. Na 6 uur lang hobbelen over hele slechte wegen kwam ik gisteravond aan in Siem Reap.

Vandaag is even een dagje om bij te komen, en morgen ga ik naar Angkor Wat, een gigantisch tempelcomplex dat nummer acht is op de Werelderfgoedlijst.
Vanuit Siem Reap vlieg ik eind deze week naar Maleisië, om vervolgens bij Koen in Singapore langs te gaan. Na Singapore vlieg ik naar Bali en daar zal ik papa en mama zien!

Het is weer een lekker lang verhaal geworden.. Om een beter beeld bij m'n verhaal te vormen, zal ik weer foto's op Facebook plaatsen;)

Veel liefs vanuit Cambodja!